Wyobraźmy sobie następującą sytuację: na imprezie u
znajomych poznaję kogoś nowego. Jeszcze nie zamieniłem z nim ani słowa, ale już
czuję, że coś mi w tej osobie nie pasuje. Dochodzę do wniosku, że jest nadętym pozerem.
Podchodzi i próbuje mnie zagadywać. Ton jego głosu i głupie żarty, z których
sam się śmieje, tylko utwierdzają mnie w moim mniemaniu. Ktoś jeszcze zaśmiał
się z jego głupiego żartu. Cóż, niektórzy są trwale pozbawieni gustu. Jakimś
cudem facet staje się dusza towarzystwa. Rozkręca spotkanie, które zapowiadało
się może nieco nudnawo, ale przynajmniej mogłem liczyć na to, że z kimś w
spokoju pogadam. Teraz jednak ten nowy ściągnął na siebie uwagę wszystkich. Jak
oni mogą się nabierać na takiego pozera? Przecież od razu widać, że on nie ma
nic ciekawego do powiedzenia. Patrzę na to wszystko coraz bardziej
zdegustowany. Zaraz, zaraz. Czy mi się wydawało, czy koleś właśnie posłał w
moją stronę złośliwy uśmieszek? Rozmawia z moim dobrym kumplem, na pewno
obrabia mi równo tyłek. Co za menda. Wychodzę, nie podając mu nawet ręki.
Przypuśćmy teraz, że na chwilę zyskaliśmy dostęp do myśli
i emocji tego drugiego. Przyszedł na spotkanie, na którym nie zna prawie
nikogo. Ktoś go zaprosił, nie umiał odmówić. Zobaczył mnie i pomyślał: „O, ten
człowiek wydaje się naprawdę interesujący. Chętnie pogadałbym z nim trochę
dłużej.” Jest zdenerwowany, co próbuje maskować, opowiadając dowcipy. Śmieje
się nerwowo, nie wiedząc, co jeszcze może zrobić, żeby jakoś rozluźnić
atmosferę. W końcu ktoś poza nim zaśmiał się z opowiedzianego kawału. Opowiada
więc następny. Parę następnych osób się śmieje, tworzy się wokół niego grupka
rozbawionych ludzi. Dodaje mu to nieco pewności siebie, dzięki czemu jest w
stanie wykrzesać więcej uroku osobistego niż dotychczas. Impreza się rozkręca,
co za ulga. Widzi mnie, uśmiecha się do mnie, bo chętnie kontynuowałby naszą
przerwaną jakiś czas temu rozmowę. Ja jednak wychodzę bez pożegnania.
Co tu się wydarzyło? Coś we mnie wyprojektowało na inną
osobę cechy, których ona nie posiada. Bardzo prawdopodobne natomiast, że
posiadam je ja, a mechanizm projekcji ma mi uniemożliwić ich dostrzeżenie, abym
dalej mógł trwać spokojnie i bezpiecznie w niezachwianym dobrym mniemaniu o
sobie.
To naprawdę zdumiewające, ale jeśli uczciwie przyjrzymy
się naszym opiniom na temat innych ludzi, znaczna ich większość będzie oparta
na projekcjach i różnego rodzaju z góry powziętych uprzedzeniach, nie zaś na
realnych przesłankach, najczęściej podszytych negatywnymi emocjami. Żyjemy w
świecie iluzji, otaczających nas szczelnym kokonem i zasłaniających widok na
znajdującą się tuż przed nami rzeczywistość.
To bardzo rzadkie: spojrzeć na drugą osobę jak na kogoś, kogo nie znamy. O
kim nie wiemy nic. Jednak takie spojrzenie – o ile jesteśmy do niego zdolni –
ma niezwykłą cechę. Umożliwia prawdziwe spotkanie. Nieznane spotyka nieznane.
Zostawiamy za sobą gotowe sądy i opinie. Pozwalamy sobie nie wiedzieć.
Pozwalamy sobie zobaczyć kogoś, jakbyśmy widzieli go po raz pierwszy w życiu. I
nagle uświadamiamy sobie, że tylko tak patrząc jesteśmy w stanie naprawdę
zobaczyć. Zobaczyć drugą osobę. Kogoś żywego. Kogoś innego.
Kogoś, kto za moment zapewne na powrót zmieni się w ekran, na który mój
umysł ochoczo wyświetli kolejny zestaw projekcji, które czekają już gotowe do
wyemitowania…
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz